Pojemniki do badań na mocz

Pojemnik na mocz – niezbędny element w diagnostyce laboratoryjnej 

Pojemnik na mocz to nic innego jak kubeczek na mocz, który służy do zbierania próbek moczu w celu przeprowadzenia różnego rodzaju analiz diagnostycznych, które pozwolą zdiagnozować schorzenia. Często znajdujące się bakterie w moczu powodują różnego rodzaju infekcje i jednocześnie wywołują dolegliwości bólowe. Jałowy pojemnik na mocz zapewnia pełną sterylność, a dzięki temu zmniejsza się ryzyko błędów w wynikach. Dostępny jest też niejałowy pojemnik na mocz, który wykorzystuje się przy podstawowych badaniach. Wiele osób zastanawia się, jak wygląda pojemnik na posiew moczu. Cechą wyróżniającą go jest fakt, że posiada on foliowe opakowanie ochronne, które umożliwia zachowanie sterylności. Ketony w moczu mogą świadczyć o zaburzeniu równowagi energetycznej organizmu. Jedną z przyczyn jest brak węglowodanów bądź upośledzenie ich wykorzystania. 

Pojemnik na mocz na posiew – dlaczego jego jakość ma znaczenie? 

Pojemnik na mocz na posiew musi być w 100% sterylny. W przeciwnym razie wyniki mogą nie być wiarygodne. Warto wybrać kubeczek na posiew moczu, który jest maksymalnie higieniczny oraz jałowy. Jest on sterylizowany i do momentu pobrania próbki nie można zaburzać jego sterylności. Zatem należy usunąć ochronne opakowanie dopiero przed samym jego użyciem. W przeciwnym razie pojemnik do badania moczu może zostać zanieczyszczony. 

Jałowy pojemnik na mocz – gwarancja sterylności i bezpieczeństwa 

Sterylny pojemnik na mocz to inaczej jałowy pojemnik. Pozwala on na przeprowadzenie najbardziej dokładnych badań, a więc wykorzystuje się go w celu wykonania posiewu, czyli badania mikrobiologicznego. Pojęcie jałowości i sterylności oznacza, że w pojemniku nie znajdują się żadne drobnoustroje w formie wegetatywnej bądź przetrwalnikowej. Pojemnik jest aseptyczny i antyseptyczny. Dzięki temu zapewnia wyjątkowy poziom bezpieczeństwa, a w efekcie wyniki przeprowadzonych badań są jeszcze dokładniejsze. Nie bez znaczenia jest także fakt, że pojemnik jałowy trzeba wykorzystać w momencie, gdy mają zostać przeprowadzone badania na obecność infekcji bakteryjnej. Pojemniki na mocz jałowe nie zawierają czynników powodujących potencjalny rozwój dodatkowych bakterii, co mogłoby się przełożyć na zakłamanie wyniku i utrudnić cały proces diagnostyczny. 

Niejałowy pojemnik na mocz – kiedy można go stosować? 

Pojemnik na mocz niesterylny także wykorzystuje się do badań laboratoryjnych, przy czym nie został on pozbawiony flory bakteryjnej. Jeżeli lekarz nie zlecił posiewu moczu na bakterie, to tak naprawdę wystarczy zwykły pojemnik niejałowy, którego cena jest niższa. Pojemniki dostępne są w różnych objętościach, zarówno 100 ml, jak i 120 ml. Wykonane są z plastiku i posiadają szczelne zamknięcie. Pojemniki niejałowe na mocz wykorzystuje się do wielu różnych badań oraz analiz. Stosują je kliniki, szpitale czy gabinety lekarskie. Wbrew pozorom takie pojemniki także sprawdzają się w precyzyjnych badaniach, ale pod warunkiem, że nie są one przeprowadzane na posiew bakteryjny. Trzeba jeszcze zwrócić uwagę, że plastik zastosowany w pojemnikach jest bardzo mocny i trwały. Próbka moczu zostaje nienaruszona do momentu pobrania jej do analizy. Wtedy też nie dochodzi do jej dodatkowego zanieczyszczenia, a to z kolei przekłada się na dokładność wyniku. Pojemniki na mocz dostępne są w wielu różnych kolorach. Dotyczy to oczywiście kolorów zakrętek.

Kiedy stosuje się worek na mocz? 

Worek do zbiórki moczu także ma zastosowanie w medycynie. Trzeba jednak wiedzieć, że worek na mocz kładzie się przy łóżku pacjenta. Służy on do poboru moczu do cewnikowania. Trzeba wiedzieć, że posiada on pogrubione ścianki oraz podwójną zgrzewaną folię znajdującą się w bocznej części. Jest to wyrób medyczny, który posiada zastawkę bezzwrotną oraz zawór spustowy poprzeczny, co ułatwia szybkie opróżnianie worka. Worki do moczu służą pacjentom po założonym cewniku, jako pojemnik na odprowadzony mocz. Zatem są wytrzymałe, ale też sterylne i zapobiegają wypływowi moczu i zanieczyszczeniu otoczenia pacjenta.